[stextbox id=”grey”]
بعد از گذشت هفته آزمایشی اجرای طرح ترابرد پذیری شماره های تلفن همراه، مشخص شد که همه مشترکان امکان انجام طرح ترابرد پذیری خطوطشان را ندارند. [/stextbox]
از دو سال گذشته، سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، به طور رسمی وارد اجرای طرح ساماندهی فاقد اطلاعات و جعلی شد و با توجه به این، برای ساماندهی یکپارچه، سه فاز اجرایی را در نظر گرفت.
اولین فاز در اواخر سال 93 شروع شد که از تمامی مشترکان تلفن همراه درخواست گردید تا اطلاعات مربوط به مالک خط را در دیتابیس اپراتور ها وارد کنند.
فاز دوم مربوط می شد به برخورد با صاحبان بیش از 10 سیم کارت در هر اپراتور، که عملا احیای مصوبه سال 1390 کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات بود.
اگر مشترکان تا قبل از این مصوبه به خریداری بیش از 10 سیم کارت از یک اپراتور پرداخته بودند، مشمول این فاز نمی شدند اما در مقابل، کسانیکه بعد از تاریخ ذکر شده سقف خرید سیم کارت از اپراتور ها را رعایت نکردند می بایستی به انتخاب خودشان فقط 10 سیم کارت را فعال نگه دارند.
فاز سوم هم در ارتباط با تطبیق دادن اطلاعات داده شده از طرف مشترکان در فاز اول با حقیقت و اصل اطلاعات هویتی آنها بود؛ با در نظر گرفتن این موضوع سامانه ای تدارک دیده شد که مشترکان موبایل با مراجعه به آن می توانستند از تعداد سیم کارت هایی که در اپراتور های دیگر به نامشان است، مطلع شوند.
سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، بعد از اتمام فاز های مقرر شده، با تاخیری به سراغ اجرای طرح ملی ترابرد پذیری شماره های تلفن همراه رفت.
ترابرد پذیری این امکان را به مشترکین اپراتور های همراه اول، ایرانسل و رایتل می دهد تا در صورت عدم داشتن رضایت از سرویس دهی اپراتور شان، سیم کارت شان را بردارند و به اپراتور دیگری منتقل شوند.
در نتیجه مزیت ترابرد پذیری در نقل و انتقال بین اپراتوری مشترکین تلفن همراه با حفظ شماره می باشد.
با توجه به این تصور می گردد که طرحی به گستردگی ترابرد پذیری و در گستره ملی، نقض کننده مصوبات قبلی کمیسیون تنظیم مقررات در مورد محدودیت در داشتن تعداد سیم کارت ها می باشد.
برای شفاف سازی و درک بهتر این موضوع، در نظر بگیرید که 10 سیم کارت در اپراتور ایرانسل دارید و حالا می خواهید سیم کارت رایتل خود را به ایرانسل ترابرد کنید.
در گام اول اینطور به نظر می رسد که ترابرد پذیری تفاوت و تغیری در ماهیت مشترکان اپراتور اولیه بوجود نمی آورد ولی بر خلاف آنچه که تصور می شود، وقتی که مشترکان با شماره خودشان به اپراتور جدید می روند دیگر تحت نظر اپراتور مقصد می باشند و در اصطلاح می توان گفت که از اپراتور اصلی شان کنده شده اند.
بنابر این داشتن حداکثر 10 سیم کارت در اپراتور ها، همچنان پا بر جا خواهد بود. در صورتی که مشترکی بخواهد به ترابرد شماره اش بپردازد اگر در حین اجرای عملیات ترابرد، سامانه رگولاتوری متوجه فعال بودن بیشتر از 10 سیم کارت مشترک در اپراتور مقصد شود، با ارسال پیام Error به مشترک، جلوی اجرای این کار گرفته می شود.
بر طبق فرضی که داریم، مشترک نمی تواند سیم کارت رایتلی خود را به ایرانسل ترابرد کند چرا که در این حالت تعداد سیم کارت های ایرانسلی اش از حد مجاز بیشتر می شود.
مشترکینی که دارنده 10 سیم کارت در اپراتور A می باشند، اجازه انتقال هیچ سیم کارتی از اپراتور های B، C، D و … را به اپراتور A ندارد. به بیان دیگر، تفسیر این فرضیه “محدودیت در ترابرد پذیری برای برخی مشترکان تلفن همراه” است
ترابرد پذیری طرح کهنه ای در دنیا است که به تازگی در حال اجرا در ایران می باشد و باعث بوجود آمدن رقابت شدید بین اپراتور های تلفن همراه در ارائه خدمات با کیفیت بهتر می شود.
مشترکان تلفن همراه هر زمان که بخواهند، البته با در نظر گرفتن شرایط و مقررات، می توانند سیم کارتشان را از یک اپراتور به اپراتور دیگر انتقال دهند.
منبع: خبرگزاری تسنیم
نظرات کاربران