تکنولوژی چه زمانی جاده‌ها را بدون تصادف خواهد کرد؟

آینده به هیچ وجه تضمین نشده است و تحقق جاده‌های بدون تصادف احتمالا بیشتر از زمانی که مردم فکر می‌کنند، طول می‌کشد.

به گزارش بادیجی به نقل از نوپانا ؛ سال‌ها طول می‌کشد تا اتومبیل‌های کاملا اتوماتیک وارد بازار شوند. در میان فعالیت‌های دولت و پتانسیل‌های موجود نباید پیشرفت‌های کوچکی که موجب نجات جان مردم و کاهش صدمات و هزینه‌های ناشی از تصادفات بزرگ جاده‌ای می‌شوند را نادیده گرفت.

تحقیقات نشان می‌دهد که عناصری در سیستم‌های خودکار رانندگی مانند: «کنترل تطبیقی گردشی»، «هشدارهای خروج از خط» و «سیستم‌های اجتناب از برخورد»، می‌تواند مرگ‌و‌میر جاده‌ها را تا یک سوم کاهش دهند، اگرچه محققان روی سایر مزایای این نوآوری تاکید کرده‌اند اما هنوز این سیستم‌ها فراگیر نشده‌اند. به عنوان مثال، تنها شش درصد از اتومبیل‌های جدید سال ۲۰۱۷، به هشدار خروج از خط مجهز شده‌اند.

مصرف کنندگان به‌دلیل بهبود ایمنی جاده‌ها در انتظار وسایل نقلیه بدون راننده هستند؛ اما ممکن است به خاطر خستگی ناشی از پیشرفت‌های کوچک، مانع سرعت دستیابی به این فناوری شوند که می‌تواند تفاوت‌های واقعی را ایجاد کند.

سال‌ها قبل (حدود ۶۰ سال پیش)، مقامات امنیتی بزرگراه‌های فدرال به وسایل نقلیه خودمختار علاقه‌مند شدند.

اکتشاف زودهنگام

شورای تحقیقات ملی در سال ۱۹۱۶ توسط آکادمی ملی علوم ایالات متحده تأسیس شد و از اواسط دهه ۱۹۲۰، شورای تحقیقات ملی در مسائل مربوط به ایمنی خودرو در کنار سازمان‌های مستقل غیر‌انتفاعی مشغول به کار بود؛ اما تلفات جاده‌ای همچنان روندی افزایشی داشت.

در سال ۱۹۲۵، حوادث ناشی از اتومبیل در ایالات متحده ۲۱ هزار و ۹۰۰ نفر را به کام مرگ فرستاد. این تعداد تا سال ۱۹۵۳، تقریبا ۲ برابر شد.

در ماه مارس سال ۱۹۵۳، شورای تحقیقات ملی در مسائل مربوط به ایمنی خودرو، به ماشین‌های خودران هوشمند علاقه‌مند شد و با ولادیمیر زورکین، مخترع سیستم خودکار رانندگی و محقق فعال در شرکت رادیویی آمریکا (پرینستون) در نیوجرسی، تماس گرفت. زورکین در آن سال‌ها به دلیل کمک به دیوید سارنوف برای توسعه تلویزیون بسیار مشهور بود، اما در سال ۱۹۵۳ برخی تلاش‌های او منجر به کشف و طراحی سیستم اتومبیل‌های خودران شد.

سیستم زورکین بر ترکیبی از یک کابل در جاده‌ها و سنسورهای جلوی ماشین متکی بود. کابل، اطلاعاتی از جمله محدودیت سرعت، اخبار مربوط به موانع پیش رو و حتی تغییر خطوط را به وسیله نقلیه برای تنظیم بهتر سرعت و عملکرد به‌موقع انتقال می‌داد. در سال ۱۹۵۳، مخترع این سیستم، آن را (که با یک راننده ساختگی و پنج پای قرمز بلند طراحی شده بود) به خبرنگارانی که برای تست اتومبیل در جاده حضور داشتند، نشان داد.

به نظر می‌رسید در خودروهای خودران زورکین، می‌توان به پاسخ تمام سوال‌ها درباره عوامل مرگ‌و‌میر در بزرگراه‌ها دست پیدا کرد. در نامه هیجان‌انگیز یکی از کارکنان NRC، اتومبیل خودران زورکین، با سند چشم انداز جنرال موتورز در یک نمایشگاه جهانی که آینده بزرگراه‌ها با اتومبیل‌های خودران را به تصویر می‌کشید، مورد مقایسه قرار گرفته بود.

این کارمند نوشت: «من بسیار علاقه‌مند به یادگیری این موضوع هستم، پیش‌بینی می‌شود بزرگراه‌های آمریکا تا سال ۱۹۷۵، اتوماتیک خواهند شد.»

نکته مفقود شده

با این حال یک طنز عمیقی در اینجا وجود دارد. مقامات فدرال تا حد بسیار زیادی از علم جدید و در حال ظهور ایمنی تصادفات برخوردار بودند اما آن را نادیده گرفتند. در اوایل دهه ۱۹۵۰، محققان نظامی ایالات متحده در دانشگاه‌هایی مانند کورنل و ایالت وین، مشغول مطالعه درباره میزان تحمل بدن انسان در مقابل نیروی وارد شده (اغلب از طریق انجام آزمایش‌های وحشتناک بر روی اجساد و حیوانات غیر انسانی) و ایجاد تکنولوژی برای کاهش آسیب و مرگ و میر در سقوط اتومبیل بودند و در نهایت، این تحقیق منجر به کشف کمربند ایمنی، داشبورد‌های پلاستیکی، کیسه‌های هوا و سایر فناوری‌هایی شد که طی سال‌های پس از آن، زندگی بسیاری از افراد را نجات داد.

اداره ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها تخمین زد فناوری‌های ایمنی وسایل نقلیه بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۲، توانسته جان بیش از ۶۰۰ هزار نفر را نجات دهد.

از طرف دیگر، شورای تحقیقات ملی، علم جدید و نوظهور تصادفات را نادیده گرفت. این موضوع تنها به دلیل گیر کردن در راهکارهای قدیمی ارائه شده در تحقیقات ایمنی برای جلوگیری از تصادفات به جای کاهش چشم‌گیر آن بود.

در سال ۱۹۵۵، جان استپ؛ سرهنگ نیروی هوایی ایالات متحده، به دلیل کم‌کاری برخی، در کنفرانس ماشین‌های استپ بسیار سرخورده شد.

موفقیت‌های کوچک را فراموش نکنید

در آستانه طلوع دومین خودروهای خودران که امروز عقبه فراموش شده‌شان خطرات مشابهی را ایجاد می‌‌کند، جذابیت خودروهای بدون راننده، یادآور پیشرفت‌های چشمگیر در زمینه ایمنی خودرو است. باید بدانید که این موفقیت در سایه پیشرفت‌ها و موفقیت‌های کوچکتر محقق شده است.

با رعایت قوانین کمربند ایمنی، فناوری‌های ایمنی خودرو و قوانینی که منجر به کاهش رانندگی به هنگام مستی می‌شود، میزان سقوط مرگبار در جاده‌ها به طور پیوسته کاهش یافته است.

در سال ۱۹۷۵، برای هر میلیارد مایل سفر در جاده‌های ایالات متحده، ۳۳ مرگ و میر اعلام شد که تا سال ۱۹۸۸، میزان آن به ۲۳ کاهش یافته است.

در سال ۲۰۰۸، به کمتر از ۱۳ کاهش یافته است و در سال ۲۰۱۱ به ۱۱ مرگ در هر میلیارد مایل کاهش یافته است.

اما در سال ۲۰۱۲، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶، میزان مرگ و میر در این ناحیه افزایش یافته است.

با حدود ۴۰ هزار نفر تلفات جاده‌ای در سال ۲۰۱۶، میزان مرگ و میر به ۱۳ نفر، در هر میلیارد مایل سفر رسیده است.

به نظر می‌رسد عجله برای مشارکت داشتن در رسانه‌های اجتماعی و سایر روش‌های جدید مانند رایانه‌های جیبی که موجب انحراف ذهن کاربر می‌شوند، نقش مهمی در افزایش تلفات جاده‌ای ایفا می‌کنند.

اگر گوشی‌های هوشمند به افزایش نرخ تصادفات دامن می‌زنند، پیشرفت‌های مشابه در فناوری اطلاعات و محاسباتی که در آینده کار با وسایل نقلیه مستقل را ممکن می‌سازند، می‌تواند به معنای کشتن مردم در جاده‌ها باشد.

این افزایش مرگ و میر ممکن است تا زمانی که تکنولوژی خودروی اتوماتیک بر روی جاده‌های آمریکایی ظاهر شود کاهش یابد؛ اما این بدان معنی نیست که مصرف کنندگان یا تولید کنندگان باید صبر پیشه کنند.

اگرچه تحقیقات در مورد وسایل نقلیه مستقل از زمان زورکین ادامه دارد اما وسایل نقلیه اتوماتیک، تا اواخر سال ۲۰۰۰ عمدتا سوژه جالب آزمایش‌ها و مسابقات دارپا بودند.

به لطف پیشرفت در محاسبات با کارایی بالا و سنجش و یادگیری ماشین، در حال حاضر این فناوری به سرعت در حال پیشرفت است. اتومبیل‌های نیمه اتوماتیک در صورت بروز اشتباه، تا زمانی که انسان‌ها برای مداخله آماده باشند، می‌توانند بیشتر وظایف رانندگی خود را انجام دهند. همانطور که منطقه خاکستری بین مسئولیت رانندگی انسان و ماشین گسترش می‌یابد، ممکن است اطمینان بیش از حد رانندگان به فناوری نیمه خودکار خودروها که بدون کمک انسان انجام می‌شود، خطرآفرین باشد.

(این خطر می‌تواند کشنده باشد، همانطور که در تصادف یک ماشین تسلا در ماه مه ۲۰۱۶، فعال کردن «حالت خودکار» منجر به مرگ راننده شد.)

شناسایی مهندسی، ایمنی، اخلاق و چالش‌های نظارتی این منطقه خاکستری، یک اولویت در حال ظهور است. اما شور و شوق قابل توجهی وجود دارد که این اتوماسیون در آینده می‌تواند فعال باشد. وسایل نقلیه بدون راننده و کارآمد که مسافران را در خیابان‌ها جا به جا می‌کنند، اتومبیل‌های الکتریکی و سبک وزن با نرخ های سقوط و مرگ و میر به شدت کاهش یافته است‌.

با این حال، این آینده به هیچ‌وجه تضمین نشده است و تحقق آن احتمالا بیشتر از زمانی که مردم فکر می‌کنند، طول می‌کشد.

در حال حاضر برخی از ویژگی‌های خودکار که به رانندگان برای افزایش چشمگیر ایمنی کمک می‌کنند، در دسترس هستند. ما فقط باید به اندازه کافی راحت باشیم تا زیبایی و پتانسیل نوآوری‌های افزایشی را تشخیص دهیم.

انتهای پیام/