در حالی تعداد اپراتورهای مجازی نوع اول و دوم تلفن همراه به تعداد یکسان رسیده که تاکنون و علی‌رغم فعالیت یک ساله، اقدام تجاری جدی را از سوی آنها شاهد نبودیم.
به گزارش خبرنگار بادیجی، فعالیت اپراتورهای مجازی تلفن همراه یک سالی می‌شود که در کشور رسمیت یافته و با سالها تأخیر به نسبت دیگر کشورها، شاهد فروش سیم‌کارتهای MVNO در کنار اپراتورهای اصلی تلفن همراه هستیم.
این اپراتورها معمولا با یک اپراتور موبایل (MNO) که دارای امکانات فیزیکی برای ارسال مکالمات و داده‌ها است، قرارداد منعقد می‌کنند تا با خریداری خدمات به شکل عمده از آنها، بتوانند به فروش با نام و برند اختصاصی خود بپردازند.
در واقع این کار به نوعی خرده فروشی محسوب می‌شود و MVNOها به عنوان بازوی بازاریابی اپراتورهای اصلی موبایل عمل می‌کنند تا در شرایط اشباع بازار ارتباطات همراه، بتوانند ظرفیت خالی آنها را فعال کنند.
سرویس‌های اپراتور مجازی که به عنوان MVNO در کشور فعالیت خواهد کرد مشابه سرویس‌های اپراتورهای موجود خواهد بود و همانطور که گفته شد عمده تفاوت بین آنها، این است که MVNOها شبکه دسترسی یا همان طیف رادیویی را ندارند.
در دنیا نخستین MVNO توسط اپراتور دانمارکی TELE2 شکل و پس از آنکه موج این پدیده اروپا را فرا گرفت، اپراتور مجازی موفق انگلیس در سال 1999 میلادی با برند Nextel به فروش خدمات مخابراتی اپراتور UK پرداخت.
موفقیت این اپراتور فاقد شبکه و تجهیزات، به شکل‌گیری اپراتور مجازی «ویرجین موبایل» در امریکا منجر شد.
تجربه جهانی نشان می‌دهد با اشباع بازار اپراتورهای موبایل در جوامع، الگوی بهره‌برداری از اپراتورهای مجازی موبایل باب می‌شود تا به این وسیله هزینه سرمایه‌گذاری در شبکه از بین رفته و ظرفیت خالی اپراتورهای موجود پُر شود.
حاکمیت حوزه ارتباطات ایران همسو با نگرش جهانی به این حوزه، دو نوع پروانه برای اپراتورهای مجازی تلفن همراه (MVNO) در نظر گرفت که در واقع به عبارتی همان Full MVNO و Light MVNO می‌شود.
اپراتورهای مجازی فول کامل‌ترین مدل کسب‌وکاری این بخش به حساب می‌آیند که تنها به شبکه دسترسی اپراتور میزبان و گاهی اوقات هم به شبکه هسته (Core) دسترسی ندارد.
سرمایه‌گذاران این حوزه به جز دو مورد بالا، به تأمین سایر اِلمانهای زنجیره ارزش می‌پردازند.
اپراتورهای مجازی لایت هم مدلی بین Branded Reseller و Full-MVNO هستند که کنترل فضای بازاریابی و فروش خدمات عمده ارتباطی را در اختیار متقاضیان قرار می‌دهند.
تفاوت «لایتها» با «فولها» در این است که نه تنها در بخش دسترسی، بلکه در سایر بخشها نیز صاحب شبکه نیستند.
در واقع سطح ارائه خدمات این مدل متکی به شبکه اپراتورهای اصلی تلفن همراه است و می‌توانند از زیرساختهای سوییچینگ و HLR آنها استفاده کنند.
در عمل اگر Full MVNO را معادل اپراتور مجازی نوع اول و Light MVNO را معادل اپراتور مجازی نوع دوم در نظر بگیریم، باید گفت که اپراتور نوع اول غیر از شبکه دسترسی، تمامی قسمتهای دیگر شبکه را می‌تواند داشته باشد در حالیکه اپراتور نوع دوم، نه تنها در بخش دسترسی بلکه در سایر بخشها نیز صاحب شبکه نیست.
به گزارش بادیجی، با وجود اینکه یک سالی از ارائه نخستین پروانه در این حوزه می‌گذرد اما تاکنون اقدام جدی و قابل توجهی را در حوزه تجاری از سوی MVNOهای دارای پروانه شاهد نبودیم.
آخرین گزارشهای موجود حاکی از آن است که در حال حاضر سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، سه پروانه برای اپراتورهای مجازی نوع اول و سه پروانه هم برای اپراتورهای مجازی نوع دوم صادر کرده است.
شرکتهای «کیش‌سل پارس»، «توسعه ارتباطات همراه شاتل» و «پارسیان همراه لوتوس» دارنده نوع اول این پروانه و شرکتهای «نگین ارتباطات آوا»، «توسعه فناوری ارتباطات نوین همراه» و «همراه هوشمند آینده» نیز دارنده پروانه نوع دوم هستند.
مدت اعتبار این پروانه‌ها پنج ساله و آخرین تاریخ صدور توسط سازمان تنظیم مقررات وارتباطات رادیویی نیمه شهریور ماه جاری بوده است.
انتهای پیام/
نظرات کاربران