[stextbox id=”grey”]با تصویب تبصره ای توسط کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات امکان تبدیل مدل‌های اپراتور مجازی تلفن همراه را در ایران فراهم کرد تا دریافت پروانه و ادامه چرخه فعالیت ها به شیوه ای راحت تر امکانپذیر باشد.[/stextbox]
به نقل از خبرگزاری تسنیم، در تیرماه گذشته مجموعه حاکمیتی وزارت ارتباطات در حوزه فاوا از صدور موافقت اصولی دریافت پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) برای 19 شرکت متقاضی خبر داده بود.
از دو سال گذشته و همزمان با ارتقای پروانه اپراتورهای اول و دوم ارتباطی، مسئولان حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران تدارک ورود اپراتورهای مجازی به بازار را فراهم آوردند سال گذشته نیز در جلسه هیأت دولت با حضور رئیس جمهور حق امتیاز پایه این اپراتورها به میزان 50 میلیارد ریال و پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه نوع دوم 20 میلیارد ریال تعیین و تصویب شد.
با وجودیکه اپراتور دانمارکی TELE2 به عنوان نخستین اپراتور مجازی اقدام به راه اندازی موبایل (MVNO) کرد و موج این پدیده اروپا را فراگرفت، در سال 1999 میلادی اپراتور مجازی انگلیس نیز با برند Nextel به فروش خدمات مخابراتی اپراتور UK پرداخت، کشور ما تازه وارد ساماندهی این فضا شده است.
براساس تجربه جهانی با اشباع بازار اپراتورهای موبایل در جوامع و با بوجود آمدن الگوی بهره برداری از اپراتورهای مجازی موبایل موجب ازبین رفتن هزینه سرمایه گذاری در شبکه میشود و ظرفیت خالی اپراتورهای موجود پُر شود.
به عبارتی دیگر اپراتورهای مجازی تلفن همراه همانند بازاریابان ظرفیت های مغفول واقع شده اپراتورهای موبایل هستند که با استفاده از روش های جذابی ظرفیت های خاموش اپراتوری را نمایان میسازنتد . نظیر ارائه خدمات خاص و قابل توجه برای قشر خاصی از جامعه، از جمله ترفندهای این حوزه میباشد.
از آنجایی که امکانات فیزیکی شبکه برای ارسال مکالمات، پیامک ها و داده ها برای این اپراتورها وجود ندارد باید با یک اپراتور موبایل(MNO) قراردادهایی نقد کنند تا بتوانند از امکانات فیزیکی برای ارسال محتواهای مذکور را به صورت عمده خریداری کرده و با نشان تجاری خود اقدام به فروش آن در بازار خرد کنند.
در سال گذشته وجود 51 متقاضی که شامل 31 شرکت خارجی، 13 شرکت سرمایه گذاری و 7 بانک برای دریافت این پروانه‌ها بطور رسمی خبر داده شد.
در حال حاضر تاکنون 19 شرکت موفق به دریافت موافقت‌های اصولی از سوی رگولاتوری برای ورود به رایزنی با اپراتورهای موبایل شده اند و طبق دستور کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات، اپراتورهای میزبان باید تمامی درخواست های دارندگان موافقت اصولی MVNO را بدون تبعیض بررسی کنند.
اپراتورهای میزبان حداکثر تا سوم آبان سال جاری باید برای عقد حداقل یک قرار داد عمده فروشی با دارندگان موافقت اصولی پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه اقدام کنند و تا سوم آذرماه 95 باید حداقل یک قرارداد دیگر را با سایر دارندگان موافقت اصولی پروانه MVNO منعقد کنند.
بنابراین بدیهی است که این روزها اپراتورهای مجازی برای تبدیل موافقت های اصولی خود به پروانه، در حال مذاکره با اپراتورهای موبایل جهت امضای قرارداد همکاری برای ورود به عرصه ارتباطات کشور هستند.
در حال حاضر براساس نوع فعالیت اپراتورهای بین‌المللی، مدل های تجاری مختلفی از MVNMO وجود دارد که بر طبق آمار رسمی تاکنون چهار قالب تجاری همسو با روند توسعه زنجیره ارزش اپراتوری برای آنها وجود دارد.
این چهار مدل به شرح Branded Reseller, Light-MVNO, Full-MVNO and Network enablers است.
: Branded Reseller بعنوان آسان ترین و سبک ترین مدل کسب وکاری این حوزه را شناخته میشود که موجب میشود اپراتور مجازی درگیر قیمت‌گذاری خدمات خرده فروشی نباشد.
در واقع نقش اپراتور مجازی، رابط بین اپراتور میزبان (MNO) و دارنده یک برند را بازی می‌کند.به عبارتی این کسب وکار شبکه بازاریابی و کانال‌های توزیع یک برند را تسهیل می کند.
کل زنجیره ارزش آفرینی و ارائه خدمت از بخش شبکه دسترسی تا تعریف سرویس‌های ارتباطی در این مدل برعهده MVNO است.
کسانیکه خواهان ارائه خدمات اپراتوری با کمترین سرمایه گذاری در سریع ترین زمان ممکن هستند اغلب از این شیوه استفاده میکنند.
: Full-MVNO کامل‌ترین مدل کسب‌وکاری این بخش است که تنها به شبکه دسترسی اپراتور میزبان و گاهی اوقات هم به شبکه هسته (Core) دسترسی ندارد.
تأمین سایر اِلمان‌های زنجیره ارزش از دیگر وظایفی است که سرمایه گذاران این حوزه علاوه بر دو مورد بالا برعهده دارند.
مدل کسب وکاری این اپراتورها از رفتار بازیگران عرصه مخابراتی اقتباس شده که نهایتا می‌تواند هم‌افزایی را در عرصه تلکام ایجاد کند.
: Light-MVNO این نوع کسب و کار بین مدل های Branded Reseller و Full-MVNO قرار دارد و کنترل فضای بازاریابی و فروش خدمات عمده ارتباطی را در اختیار متقاضیان قرار میدهد.
تفاوتی که این مدل با فول ها دارد در بخش دسترسی است چرا که نه تنها در بخش دسترسی بلکه در سایر بخش‌ها نیز صاحب شبکه نیستند. در واقع سطح ارائه خدمات این مدل متکی به شبکه اپراتورهای اصلی موبایل است.
براساس مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات در ارتباط با اصول حاکم بر پروانه اپراتورهای مجازی تلفن همراه ایران نیز به دو نوع Light و Full تقسیم می‌شوند.
مدل “لایت” نیاز به زیرساخت خاصی ندارد و می‌تواند از زیرساخت های سوییچینگ و HLR اپراتورهای تلفن همراه استفاده کند.
در مقابل مدل لایت، نوع دیگر که به “فول” شهرت دارد نیاز به طراحی و ایجاد شبکه و Core دارد.
بصورت عملی اگر Full MVNO را معادل اپراتور مجازی نوع اول و Light MVNO را معادل اپراتور مجازی نوع دوم در نظر بگیریم، سپس میشود نتیجه گرفت که اپراتور نوع اول غیر از شبکه دسترسی، تمامی قسمت‌های دیگر شبکه را می‌تواند داشته باشد در حالیکه اپراتور نوع دوم، نه تنها در بخش دسترسی بلکه در سایر بخش‌ها نیز صاحب شبکه نیست.
طبق اخبار منتشر شده، اخیرا کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات مصوب کرده که متقاضیان و دارندگان موافقت اصولی دریافت پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) نوع اول حائز حداقل 85 امتیاز معیارهای ارزیابی شایستگی مورد تایید این سازمان، قادر هستند که در هنگام درخواست پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه تقاضای پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) نوع دوم را نموده و این پروانه را مطابق با مقررات مربوط دریافت کنند.
همچنین دریافت کنندگان پروانه نوع دوم نیز در مدت زمان اعتبار پروانه می توانند نسبت به درخواست دریافت پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) نوع اول اقدام کنند و سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی مطابق با ضوابط و مقررات مربوطه و پس از دریافت مبلغ مابه التفاوت حق امتیاز مطابق با اسناد و مدارک دریافت موافقت اصولی پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) نوع اول از سوی متقاضی قادر خواهد بود نسبت به صدور پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه (MVNO) نوع اول اقدام کند.
نظرات کاربران